Bir lunaparkta yalnızım.
Fonda iç burkan bir melodi var, sanki bir müzik kutusu hali hazırda kurulmuş, kapağı açılmış da balerin kız dans ediyor gibi.
Işıklar gözlerimi alıyor. Başka hiçbir şey görmüyorum.
Atlı karıncalar...
Büyülenmiş gibi gidiyorum.
Yaklaştıkça görüyorum ki, benden başka kimse yok.
Atlı karıncalar dönüyor. Müzikle birlikte.
Her birinin üzerinde, insan resimleri. Çerçeveleriyle.
Dönüyorlar.
O anda fark ediyorum ki, ben ağlıyorum.
Tüm o insanlar, dönmeye devam ediyorlar. Ben ağlıyorum. Hepsi ölmüş.
Lunaparkta, atlı karıncaların önünde duran küçük bir çocuğum şimdi. Sesler, ışıklar, yüzler birbirine karışıyor.
Ben sadece ağlıyorum.
*Hatırladığım ilk rüyamdır, çocukluğuma selam olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder