Sebepsiz

Kimseye fark ettirmeden, senelerce arka bahçemde bir çocuk büyüttüm ben. Gizli gizli.

Herkesten sakladım onu, ismini söylemeye bile korktum. Ve sebepsiz sevdim, belki de gereksiz. Elinden tuttum, her istediğinde yanında oldum, yardımına koştum. O bazen çok acıttı beni, ben yine de onu sevdim, sebepsiz. Belki de gereksiz. Ama hiçbir zaman neden aramadım buna. Çünkü o bir gün ansızın çıkageldi, ilk görüşte sevdim ben o çocuğu, nedensiz. Beni ağlatsa da, üzse de, kızdırsa da sevdim. O da bilir ya, nefret ettiğim her ana karşılık sevdim onu. Asla yalnız bırakmadım onu, asıl yalnız kalmaktan korkan ben olsam da. Hep yanımda uyusun istedim, hep beni sevsin...

Şimdi o çocuğun elinden tutmuş, caddeden karşıya geçmeye çalışıyorum. Bir gözüm ışıklarda, diğer taraftan insanlara bakıyorum. Sıcaklığını son kez avuçlarımda hissediyorum, pütürlü parmak uçlarını. Yüzüne bakamıyorum, bakarsam ağlayacağım. Yeşil yanıyor. Anlıyorum artık, gitmesi gerek. Bu sefer bensiz yürümeli. Yol ne kadar tehlikeli de olsa, insanlar her ne kadar güvenilmez olsa... onu benim kadar sevmeseler de... O gitmeli. Bensiz. Kalpsiz. Kimsesiz.

Ama gitmeli.

Her ne kadar onu ben büyütmüş olsam da. Her ne kadar onu sebepsiz, gereksiz sevmiş olsam da... Artık o kendi yoluna gitmeli. Gözlerinin içine bakıyorum, bu eskisi gibi acı vermiyor. Ağlayacağım sanıyorum, ağlamıyorum. O da ağlamıyor. Gülümsediğini görüyorum, o da bilir ya, en çok gülümseyişini severim. Bir de avuçlarımdaki sıcaklığını. İkisi de beni terk ediyor oysa. İşin ilginç yanı, ben istiyorum bunu yapmasını. O çocuğu artık özgür bırakıyorum, gitsin, başka kalplere konsun... Ama benimkine değil. Ben sıramı savdım, çok sevdim onu, sebepsiz... Ve gereksiz. Hadi diyorum, git artık. Beni yalnız bırak. Eli kayıyor elimden, yüzüme bakıyor. Bir kez daha arkasından bakarken, zorlama gülmüyorum artık. Çünkü bu kez gitmesini ben istiyorum.

Bebeğim, son kez bahçemden çıkıp terk ediyor beni.