Kendinden Korumalı: Kapalı Anlatım Sanatı

Bazen oluyor, korumalı blog yazılarına özendiğim. Zaman zaman yazdıklarımın okunmasından hoşlanmayışım bir yana, bazen sadece üç beş kişi okusun istiyorum o an yazdıklarımı. Diğerleri "Yazıyı okuyabilmek için şifre girin" ibaresi ile karşı karşıya iken, o üç beş kişiden biri gelsin, şifreyi girsin, hayatımın itiraflarını (!=))) okusun. Mesele aslında benim lafı dolandırmaktan sıkılıp da, açık konuşmak istememden kaynaklanıyor. Daha doğrusu, kasmadan, yorulmadan istediğim kadar açık vererek yazmak istiyorum bazen. İroninin alasını yaparak ilk yazımda kendimden fazlaca açık vermiştim, bunu hiç sevmediğimi belirtmeme rağmen (ve evet, blog yazmaya başlayalı 1 seneyi geçmiş)

Şimdiyse, madem gizemli kızı oynayamıyorum, kabullenelim hep beraber, yapabiliceğim tek şey, yazılara "kendinden koruma" özelliği sağlamak. Nedir bu "kendinden koruma" derseniz; üzülerek belirtiyorum ki, normalden uzun cümleler kurup, lafı dolandırıp, somut cisimlere soyut anlamlar yükleyip, içimdeki karanlığı arka bahçeye benzetmek olsun, eski sevgiliyi otla çöple betimlemek olsun, eski günleri gemiye bindirip göndermek olsun... bu tarz kapalı anlatımlara girip, konuyu açar gibi yapıp, açmamak. Temel gayemiz budur. Derseniz ki ben senin ciğerini bilirim, her dediğinden bir mana çıkarır, her benzetmeni doğrudan yorumlayıp olaya hakim olurum, işte o zaman Kendinden Korumalı Blog Yazısının şifresini girmiş olursunuz. Açık istiare, kapalı istiare, kinaye, tecahül-i arif gibi söz sanatlarına hakimim, sen giderken ben dönüyodum derseniz, onu da kabul ederim tabi. Zaten herhangi bir ustalık iddia etmiyorum bu kapalı anlatım konusunda. Kendi yağımızda kavrulmak maksatlı hareketler bunlar. Bir de, iyi oldu söz sanatlarını hatırladık hep beraber, değil mi?

Son olarak, şunu eklemeliyim ki, bunları yazıyor oluşum bile, şifrenin hepsini değilse bile, ilk 3 karakterini vermem demek oluyor. Farklı bir gözle (veya belki boş bakan gözlerle) yeniden okunabilirim artık.

Hem sokakkedileri gizemli olmaz zaten.