YGS sonrası, çoğu insan gibi ben de olup bitenleri izliyorum şaşkınlıkla. Bu ilk kopya olayı değil kuşkusuz, KPSS'deki istekli adayların kitapçıklarına "Ah bir öğretmen olsam" yazışları dün gibi, soruların çalınmasına da alıştık (!) ama şifreleme hepimize çok ağır geldi.
Her sınav mağduru gibi ben de olayı duyunca ilk başta kuru bir öfkeyle ÖSYM'ye söylendim. Ama dediğim gibi kuru bir öfkeden ibaretti hepsi, ben üniversite sınavına gireli yıllar oldu, ve ne olursa olsun tabir-i caizse tuzum kuru olduğu için sadece söylendim. Derinlerde bir yerde, içimin acıması için, kendisini ÖSYM binasının önüne zincirleyen çocukları görmem gerekecekti.
Sadece on yedi yaşındalar. Okuldan kaçmışlar protesto etmek için, üstlerinde formaları var. Sisteme, ÖSYM'ye, en çok da adaletsizliğe isyan ediyorlar. Kendimi onların yerine koyamadım bile. Çünkü hayal bile edemiyorum hissettiklerini. O yaşlarında test kitaplarının ağırlıklığı altında ezilmelerinin yanı sıra, bir de polis müdahale ediyor olaya, tartaklanıyorlar. O an fark ediyorum ki, içimde biri ağlıyor. Ben değil.. O yaştaki halim ağlıyor onlarla birlikte. Çekiştiriliyor, dövülüyor, kafalarından bastırılıp arabalara bindiriliyorlar. Sonrasında ne olduğunu bilmiyoruz. Göremiyoruz çünkü.
Onları izleyince, o yaştaki halim geliyor aklıma. Üstelik, daha onların önünde aylar ve girmeleri gereken bir saçmalık daha var LYS dedikleri. Yapılan haksızlığı nasıl ve ne şekilde giderecekler bilmiyoruz, KPSS'de kopya çekenlere ne olduğunu bilmediğimiz gibi. Unutuyoruz bir zaman sonra, unutturuluyor olanlar. Biz unutuyoruz ama, o çocuklar unutmayacak. Devlet büyüklerinin yaptıkları açıklamalarla içleri rahat etmeyecek. Diyelim ki sınav iptal edildi, yine zararlı onlar çıkacak, o yaşlarında yeteri kadar yükün altına girdikleri yetmiyormuş gibi bir sınava daha girecekler. O çocuklar unutmayacaklar. Onları gördüğümde onlarla birlikte ağlayan içimdeki çocuk gibi.
Not: Benzer bir skandalı ALES'te de bekliyorum senden ÖSYM, kib öpt bye.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder